Yine uyandım yalnız, sensiz, kimsesiz …
O kadar uzaklardasınki…
Bu kadar uzaklarda olman ama benim seni böylesine hissetmem,
Güneş gibisin, ne kadar uzakta olursan ol içimi ısıtıyorsun.
Ben bitkiler gibi senle hayat buluyor senle yaşıyorum.
Seni düşünerek içimi ısıtıyor hayalinle konuşarak yalnızlığımı dindiriyorum.
Yüzümdeki gülücük bedenimde ruhumsun…
Ben senle gülüyor, senle ruhumu huzura kavuşturuyorum.
Hangi mevsimde olursak olalım seni düşündüğümde bahar geliyor,
İçimde çicekler açıyor ,bedenimi sıcak bir rüzgar gibi ısıtıyorsun.
Bazen uzaklar cezamı diyorum; en büyük ceza;
Ama ben razıyım, sen ol dünyamda her cezaya razıyım.
Bu yürekte sen olduğun sürece özlemek bana eziyet olmaz inan…
Yüreğimde öyle güzel bir yere oturtturdum ki senİ,
Hiç kimsenin yerine alamayacağı ve asla kapanmayacak bir yer…
Yine aynı şarkıyı dinliyorum…
“Gün gece yarısı olunca
Aşk kapımı çalar
Ruhum ay gibi sulara vurunca
Kalp yüzünü arar
Boşver gitsin unut diyor bilenler
Bu sözü duymaz böyle sevenler
Bu çaresizlik nereye kadar
Herşeyden vazgeçtim dön artık yeter
Yansın geceler vursun sabaha
Dönsün rüzgar durgun sulara
Yansın bu deniz her yer yakamoz
Dön gel bir sabah sensiz olmuyor”
Ve hep aynı nakaratı söylüyorum,
Dön gel bir sabah sensiz olmuyor…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder